Η εμφάνιση της κοινωνικής φοβίας στην εφηβική ηλικία θεωρείται πολυπαραγοντική και οφείλεται μεταξύ άλλων στους ακόλουθους παράγοντες:

Έρευνες έχουν δείξει την εμπλοκή γενετικών παραγόντων στην εμφάνιση κοινωνικών αναστολών, ωστόσο τα γονικά πρότυπα επηρεάζουν περισσότερο τη συμπεριφορά των παιδιών.

Το παιδί παρουσιάζει μειωμένη ικανότητα γενικά στις κοινωνικές σχέσεις ανάλογα με την ηλικία του. Αυτό συμβαίνει καθώς έχει ελλείψεις σε συγκεκριμένες συμπεριφορές τις οποίες εκδηλώνει ένα παιδί όταν βρίσκεται σε μια κοινωνική σχέση, όπως π.χ. βλεμματική επαφή, κατάλληλη έκφραση προσώπου (π.χ. χαμόγελο), σωστός χαιρετισμός, κατάλληλος τόνος της φωνής, ανάλογη διεκδικητική συμπεριφορά, δεξιότητες έναρξης και διατήρησης ενός διαλόγου και ικανότητα να μπαίνει στη θέση του άλλου (ενσυναίσθηση).

 Το παιδί αδυνατεί να επεξεργαστεί με λογικό και ρεαλιστικό τρόπο τα δεδομένα μιας κοινωνικής κατάστασης, με αποτέλεσμα να μην αντιλαμβάνεται ορθά παράγοντες όπως το περιεχόμενο, τα μέσα, τον στόχο και τη συναισθηματική ατμόσφαιρα μίας κοινωνικής συναλλαγής, καθώς και τη θέση του μέσα σε αυτές τις καταστάσεις.

Για παράδειγμα, τα παιδιά με κοινωνική φοβία έχουν την τάση να πιστεύουν ότι αποτυγχάνουν στις κοινωνικές επαφές, επειδή έχουν κάποια αρνητικά χαρακτηριστικά προσωπικότητας ή δε διαθέτουν τις απαραίτητες ικανότητες ή ακόμα, ότι δεν τα βοηθά η τύχη ή τα άλλα άτομα είναι εχθρικά απέναντί τους. Παράλληλα, νιώθουν αδυναμία να ελέγχουν τις πηγές της αποτυχίας τους, γεγονός το οποίο στη συνέχεια, έχει ως αποτέλεσμα την «επίκτητη αίσθηση αδυναμίας», δηλαδή το παιδί μαθαίνει ότι είναι μάταιο να προσπαθεί αφού δεν έχει θετικό αποτέλεσμα. Επίσης, παρουσιάζουν παθητικότητα, συμπεριφορές παραίτησης και αισθήματα απελπισίας.

Το παιδί φοβάται μία «αποτυχία» στις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, όπως την εκτιμά το ίδιο. Αυτός ο φόβος μπορεί να προέρχεται από μια συγκεκριμένη τραυματική εμπειρία του παιδιού σε μια κοινωνική συναλλαγή ή μπορεί να είναι αποτέλεσμα βαθύτερων αιτιών, όπως η ακατάλληλη συναισθηματική ατμόσφαιρα στο σπίτι, οι πρώιμες εμπειρίες αποθάρρυνσης κοινωνικών επαφών, καθώς και εμπειρίες συνεχών επικρίσεων και απόρριψης από τα σημαντικά για το παιδί άτομα. Παράλληλα με αυτό το κοινωνικό άγχος, το παιδί έχει διαμορφώσει μία αρνητική εικόνα για τον εαυτό του, ότι δηλαδή δεν διαθέτει τις απαραίτητες ικανότητες για να αντιμετωπίσει τη συγκεκριμένη κατάσταση με αποτέλεσμα να νιώθει αδυναμία μπροστά σε αυτόν τον επικείμενο «κίνδυνο» και να αποφεύγει συστηματικά παρόμοιες κοινωνικές καταστάσεις.

όπως συμβαίνει για παράδειγμα σε οικογένειες που ζουν απομονωμένες γεωγραφικά ή κοινωνικά και σε οικογένειες μεταναστών, καθώς και σε οικογένειες, οι οποίες έχουν υποστεί τραυματικά γεγονότα (θάνατος, ανεργία, ασθένειες).