Σε ένα θετικό συναισθηματικό κλίμα, δίνουμε στο παιδί, ανάλογα με την ηλικία και τη συναισθηματική κατάσταση, επιλογές για να αποφασίσει, προειδοποιώντας για τις λογικές συνέπειες που θα ακολουθήσουν και το αφήνουμε να υποστεί τις συνέπειες της επιλογής του.

Το παιδί έχει την «Επιλογή Α» = Κάνει τις σχολικές εργασίες του σε μια συγκεκριμένη ώρα.Συνέπειες της επιλογής Α :

Και την «Επιλογή Β» = ΔΕΝ κάνει τις σχολικές του εργασίες στη συγκεκριμένη ώρα.Συνέπειες της επιλογής Β :

Το παιδί επιλέγει Α ή Β, γνωρίζοντας τις συνέπειες της κάθε επιλογής. Σε αντίθεση με την τιμωρία, το παιδί είναι υπεύθυνο για τις θετικές ή αρνητικές συνέπειες που ακολουθούν και δεν είναι οι γονείς που του τις επιβάλλουν γιατί έχουν την «εξουσία».

Αποτέλεσμα είναι το παιδί να γίνεται υπεύθυνο αφού μαθαίνει να επιλέγει και να δέχεται τη σχέση πράξης και συνέπειας.

Προϋποθέσεις για την ορθή εφαρμογή αυτής της μεθόδου αποτελούν η θετική πρόθεση και όχι η εκδικητικότητα, καθώς και η συνέπεια και η σταθερότητα στην εφαρμογή της. Οι συνέπειες πρέπει επίσης, να σχετίζονται λογικά με τις πράξεις του παιδιού και να μην είναι άσχετες με αυτές.

Παρά το υψηλό ποσοστό αποτελεσματικότητας αυτής της μεθόδου, πολλοί γονείς δυσκολεύονται στην εφαρμογή της. Διακατέχονται από μία διάχυτη ανάγκη να «προστατεύουν» τα παιδιά τους από δυσάρεστες για αυτά συνέπειες των πράξεών τους. Έτσι, μπορεί για παράδειγμα να τα «κυνηγούν» για να κάνουν τις σχολικές τους εργασίες και τις κάνουν δικές τους υποχρεώσεις, στην προσπάθειά τους να φανεί το παιδί τους «καλός μαθητής» και να μην υποστεί τις αρνητικές συνέπειες της επιλογής του (π.χ. την παρατήρηση της δασκάλας). Μακροπρόθεσμα, γίνονται «μάνατζερ» των παιδιών τους και τους στερούν το βίωμα της σχέσης «πράξη – αποτέλεσμα», με συνέπεια να εμποδίζουν την ανάπτυξη της υπευθυνότητάς τους και γενικότερα της αυτονόμησής τους.