Καθώς μεγαλώνει το παιδί η συχνότητα της ούρησης μειώνεται και η δυνατότητα να συγκρατεί τα ούρα του αυξάνεται.

Ως ενούρηση ορίζεται γενικά η επαναλαμβανόμενη ακούσια κένωση της ουροδόχου κύστης την ημέρα ή/και τη νύχτα, χωρίς την ύπαρξη σαφούς οργανικού αιτίου, σε μια ηλικία στην οποία θα έπρεπε να έχει επιτευχθεί εκούσιος έλεγχος των σφιγκτήρων.

Σύμφωνα με το DSM - 5, η ενούρηση αναφέρεται σε επαναλαμβανόμενη ούρηση στο κρεβάτι, στα ρούχα, ή κάπου αλλού και η οποία μπορεί να είναι είτε ακούσια είτε σκόπιμη.

Για να τεθεί η διάγνωση της διαταραχής, ορίζεται ότι η χρονολογική ηλικία ή το αντίστοιχο αναπτυξιακό επίπεδο του παιδιού πρέπει να υπερβαίνει τα 5 έτη.

Μιλάμε για νυχτερινή ενούρηση, εάν το παιδί βρέχεται τουλάχιστον 2 φορές το μήνα μετά από τα 5 χρόνια του. Πρόκειται για ένα σύμπτωμα που αφορά το 10 – 15 % των παιδιών 6 – 7 χρονών με μια σαφή υπεροχή των αγοριών (2 προς 1 ) σε σχέση με τα κορίτσια.

Η πρωτοπαθής ενούρηση αφορά παιδιά που δεν έχουν αποκτήσει ποτέ τον έλεγχο της ουροδόχου κύστης και αποδίδεται κυρίως σε βιολογικούς και γενετικούς παράγοντες. 

Η δευτεροπαθής ενούρηση αφορά παιδιά που είχαν αποκτήσει τον έλεγχο της ουροδόχου κύστης αλλά μετέπειτα εμφάνισαν ενούρηση. Συνήθως μετά από ένα σημαντικό, για τον μικρόκοσμο του παιδιού γεγονός (π.χ. τη γέννηση ενός αδελφού, το ξεκίνημα ή η επιστροφή στο σχολείο, προβλήματα στη σχέση των γονέων κ.τ.λ.).

Όσον αφορά τα αίτια της πρωτοπαθούς νυχτερινής ενούρησης, μεγάλο ρόλο παίζει η κληρονομικότητα: όταν οι δύο γονείς ήταν ενουρητικοί, τα παιδιά τους έχουν πιθανότητες έως και 70 % να παρουσιάσουν το ίδιο πρόβλημα, ενώ όταν το πρόβλημα της ενούρησης ταλαιπωρεί τον ένα γονέα, τότε το ποσοστό κυμαίνεται στο 40 %. Από έρευνες έχει διαπιστωθεί ότι τα παιδιά στις περιπτώσεις κληρονομικότητας σταματούν την ενούρηση περίπου στην ίδια ηλικία που σταμάτησαν και οι γονείς τους. Σε κάθε περίπτωση όμως, τα αίτια της νυχτερινής ενούρησης ενός παιδιού χρίζουν εξέτασης κατά περίπτωση.

Οι γονείς πρέπει να έχουν υπ’ όψιν τους, πως για ένα διάστημα έως και δώδεκα μήνες αφότου άρχισε το παιδί να χρησιμοποιεί την τουαλέτα, είναι αναμενόμενο να βραχεί κάποιες φορές ή και κάθε νύχτα. Επίσης, αν το παιδί είναι δραστήριο, ακολουθεί κανονικά το πρόγραμμά του (π.χ. παιδικός σταθμός, παιχνίδι, φαγητό) και δεν παρουσιάζει συμπεριφορές που ανησυχούν τους γονείς, η περιοδική νυχτερινή, αλλά και η περιστασιακή πρωινή ενούρηση μέχρι την ηλικία των 5 ετών, δεν πρέπει να τους προβληματίζει. Εάν το παιδί εμφανίζει νυχτερινή ενούρηση μετά την ηλικία των 6 χρόνων, οι γονείς πρέπει σαν πρώτο βήμα να απευθυνθούν στον παιδίατρό τους. Όταν έχουν αποκλειστεί οργανικά αίτια, τότε θα ήταν καλό οι γονείς να  συμβουλευτούν  έναν ειδικό (ψυχολόγο ή παιδοψυχίατρο) για την αντιμετώπιση της νυχτερινής ενούρησης.

Η κάθε περίπτωση πρέπει να εξετάζεται ξεχωριστά, καθώς τόσο στην εμφάνιση όσο και στην ορθή αντιμετώπιση της νυχτερινής ενούρησης πρέπει να λαμβάνονται υπ’ όψιν πολλοί παράγοντες, όπως η ηλικία του παιδιού, η προσωπικότητά του, τυχόν ψυχολογικές πιέσεις, φοβίες και ανησυχίες του, οι σχέσεις των μελών της οικογένειας, η οικογενειακή κατάσταση, αλλά και οι συνθήκες ζωής γενικότερα. Αυτό θα βοηθήσει τον σχεδιασμό μιας σωστής αντιμετώπισης για το εκάστοτε παιδί. Ειδικά στην περίπτωση της δευτεροπαθούς ενούρησης, δεν είναι δυνατόν να περιοριστούμε αποκλειστικά στο «σύμπτωμα ενούρηση», αλλά θα πρέπει να διερευνηθούν τα βαθύτερα αίτια του συμπτώματος αυτού.

Παραπάνω, αναλύθηκαν αρκετές μορφές διαταραχών του ύπνου στα παιδιά. Συμπερασματικά, θα λέγαμε ότι οι διάφορες διαταραχές στον ύπνο των παιδιών, είναι φαινόμενα που μπορούν με τις κατάλληλες τεχνικές και με σωστούς χειρισμούς, να αντιμετωπιστούν με επιτυχία. Οι γονείς θα πρέπει απλώς να είναι υπομονετικοί και ταυτόχρονα σταθεροί και να μην υποκύπτουν ούτε στις απαιτήσεις των παιδιών τους, αλλά ούτε στον λιγότερο κουραστικό για αυτούς τρόπο. Αν οι γονείς θέλουν να έχουν θετικά αποτελέσματα, μόνιμα και όχι προσωρινά, τότε χρειάζεται να επέμβουν με τρόπο που να συνδυάζει τρυφερότητα, υπομονή και επιμονή.