Μαζί με το παιδί στα τελετουργικά του πένθους;
Πολλοί γονείς αναρωτιούνται αν θα πρέπει να αφήσουν τα παιδιά τους να πάρουν μέρος στα διάφορα τελετουργικά του πένθους, όπως είναι η κηδεία ή το μνημόσυνο.
Η απάντηση εδώ δεν μπορεί να είναι ένα απλό ναι ή όχι.
Η συμμετοχή του παιδιού σε μια τέτοια διαδικασία θα μπορούσε να λειτουργήσει θετικά, βοηθώντας το στην αντιμετώπιση του θλιβερού γεγονότος, δίνοντάς του την ευκαιρία να αποχαιρετίσει το αγαπημένο του πρόσωπο, να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του, αλλά και να λάβει τη στήριξη άλλων κοντινών ατόμων.
Σίγουρα όμως η ηλικία του παιδιού, η ευαισθησία που το χαρακτηρίζει γενικότερα, η επιθυμία του ίδιου, αποτελούν παράγοντες που θα πρέπει να ληφθούν υπόψη σε αυτό το ζήτημα.
Επίσης, η μορφή της συμμετοχής του παιδιού στα τελετουργικά του πένθους, εξαρτάται από τις συνθήκες της συγκεκριμένης περίπτωσης. Σε κάθε περίπτωση, όμως, οι γονείς του θα πρέπει να είναι πολύ κοντά του, ώστε να φροντίζουν το θλιμμένο παιδί και όταν αυτό θελήσει να το απομακρύνουν από καταστάσεις πολύ φορτισμένες και ακατάλληλες για αυτό.
Όταν το τυπικό του αποχαιρετισμού ολοκληρωθεί, το παιδί πρέπει να ξαναβρεί τον δρόμο της καθημερινότητας χωρίς το αγαπημένο πρόσωπο. Πρέπει να ξέρουμε ότι η πραγματική επεξεργασία του γεγονότος ενός θανάτου γίνεται πολλές φορές πολύ αργότερα. Μπορεί μάλιστα να εμφανιστεί και για πρώτη φορά μετά από χρόνια.
Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου αποτελεί μια μεγάλη δοκιμασία για τον καθένα μας και προκαλεί μεγάλο ψυχικό πόνο που στην αρχή φαίνεται να είναι αβάστακτος. Όταν πρόκειται για τον θάνατο στο άμεσο οικογενειακό περιβάλλον, π.χ. αν πεθάνει ένας γονέας ή ένας αδελφός, η απώλεια αυτή είναι αναντικατάστατη.
Όσο θλιβερή και αν είναι η εμπειρία της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου και της θλίψης για το παιδί και την οικογένεια, αυτή προσθέτει μια σημαντική διάσταση στην ικανότητα του παιδιού να νοιάζεται για τους άλλους.
Επίσης, δίνει σε εμάς τους γονείς την ευκαιρία να μοιραστούμε με τα παιδιά μας αυτό το είδος της προσωπικής θλίψης. Μπορούμε να περιγράψουμε με λόγια τα «πιστεύω» μας, που μας επιτρέπουν να αντιμετωπίζουμε την απώλεια και τον θάνατο. Έχουμε την ευκαιρία να εξηγήσουμε πώς νιώθουμε εμείς οι ίδιοι μπροστά στο θάνατο, καθώς και τις απόψεις μας για τη θρησκεία και τη μετά θάνατον ζωή.
Μπορούμε να μοιραστούμε τις αναμνήσεις του ατόμου που χάθηκε με τα παιδιά μας και έτσι να περάσουμε το μήνυμα ότι θα μείνει πάντα μαζί μας, μέσα από την σκέψη μας και μέσα στην καρδιά μας.