Όταν εργάζονται και οι δύο γονείς, αισθάνονται τύψεις και ενοχές λόγω της απουσίας τους από το σπίτι και το παιδί τους. Για αυτόν τον λόγο, δυσκολεύονται να εφαρμόζουν όρια και κανόνες τις λιγοστές ώρες που βρίσκονται μαζί με το παιδί.

Πολλοί γονείς έχουν συνδέσει λέξεις όπως «όρια» και «σταθερότητα» με κάτι «κακό». Θεωρούν ότι με το που θα αρνηθούν κάτι στο παιδί τους αυτό θα τους κρίνει άσχημα. Έχουν το άγχος να φαίνονται καλοί γονείς στο παιδί τους και  όσο κι αν είναι αντίθετο στο ρόλο τους ζητούν την επιβράβευσή του, χωρίς οι ίδιοι να το συνειδητοποιούν πολλές φορές. Έτσι, λειτουργούν με βάση το τί θα κάνει τους ίδιους να αισθανθούν καλά.

Νιώθουν ότι με τα όρια δεν δίνουν χαρά στα παιδιά τους και νιώθουν ενοχές για αυτό.

Άλλοι γονείς κάνουν όλα τα χατίρια στα παιδιά τους και δεν τους βάζουν όρια, γιατί νιώθουν ότι οι δικοί τους γονείς δεν εκπλήρωναν τις επιθυμίες τους και δε θέλουν να κάνουν το ίδιο στα παιδιά τους.

Συμβαίνει επίσης, για πολλούς γονείς μόνη επιβεβαίωση στη ζωή τους να είναι τα παιδιά τους. Όταν τα βλέπουν έστω και στιγμιαία χαρούμενα αισθάνονται σημαντικοί και νιώθουν ότι «κερδίζουν» τα παιδιά τους. Έτσι, η υποχώρησή τους γίνεται γιατί περιμένουν το αντάλλαγμα, που στο μυαλό τους ισοδυναμεί με ευγνωμοσύνη, αλλά και αίσθημα υποχρέωσης από τη μεριά των παιδιών. Δυστυχώς, όμως, οι συνέπειες της παραπάνω στάσης των γονέων είναι εντελώς αντίθετες από τις αναμενόμενες. Τα παιδιά, ακριβώς επειδή έχουν μάθει ότι μετά από κάθε πίεση και ψυχολογικό εκβιασμό που θα ασκήσουν στους γονείς θα πετύχουν αυτό που θέλουν, θεωρούν τα πάντα δεδομένα. Έτσι, όχι μόνο δεν δείχνουν ευγνωμοσύνη στους γονείς, αλλά αδυνατούν και να εκτιμήσουν αυτά που τους προσφέρουν.

Πολλές φορές, οι γονείς δεν «αντέχουν» να είναι σταθεροί και το να ενδώσουν εκείνη τη στιγμή είναι η πιο «εύκολη» λύση, την οποία όμως μακροπρόθεσμα «πληρώνουν» πολύ ακριβά.