Οι εφιάλτες εμφανίζονται γύρω στην ηλικία των δύο χρόνων και είναι πιο συχνοί μεταξύ 3ων - 4ων ετών -στην ηλικία των ερωτήσεων «γιατί;»-, διότι σε αυτή την ηλικία το παιδί αναπτύσσεται γρήγορα και το απασχολούν πάρα πολλά πράγματα από τον κόσμο γύρω του. Επίσης, σε αυτήν την ηλικία, το παιδί δεν μπορεί να ξεχωρίσει ακόμη το όνειρο από την πραγματικότητα, το πραγματικό από το αληθινό.

Οι εφιάλτες είναι τρομακτικά όνειρα. Το ένα στα τέσσερα παιδιά έχει εφιάλτες περισσότερες από μία φορά την εβδομάδα. Όταν το παιδί έχει δει έναν εφιάλτη, είναι εντελώς ξύπνιο και αναστατωμένο, φωνάζει και μπορεί να θυμάται αυτό που είδε, έστω και αν δυσκολεύεται να το περιγράψει. Το παιδί φοβάται και κλαίει, αλλά είναι προσανατολισμένο και επικοινωνεί σε αντίθεση με τον νυχτερινό τρόμο, όπου συνήθως όταν ξυπνάει, δεν επικοινωνεί άμεσα.

Ένας εφιάλτης μπορεί να έχει ψυχοσυναισθηματικά αίτια, αλλά μπορεί και να προκαλείται από «καθημερινά» γεγονότα, όπως καινούριες εμπειρίες και βιώματα. Κυρίως, όμως, οφείλεται στην αυξημένη φαντασία του παιδιού, η οποία ακόμη δεν πλαισιώνεται από την κοινή λογική. Τα ερεθίσματα και βιώματα της ημέρας επεξεργάζονται από το παιδί κατά τη διάρκεια της νυχτερινής εγκεφαλικής δραστηριότητας και αναβλύζουν πάλι με τη μορφή ονείρων.

Σε αντίθεση με την περίπτωση του νυχτερινού τρόμου, το παιδί όταν έχει δει έναν εφιάλτη και κλαίει, είναι προσανατολισμένο και ξέρει τι του συμβαίνει. Πολλές φορές, θυμάται τι είδε στο όνειρό του και χρειάζεται τη βοήθεια των γονέων του για να συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει τίποτα το απειλητικό γύρω του και ότι μπορεί να κοιμηθεί με ασφάλεια. Προσπαθήστε να μην παίρνετε το παιδί στο κρεβάτι σας, γιατί έτσι περνάτε το μήνυμα ότι κάτι απειλητικό υπάρχει στο δωμάτιό του και έμμεσα καλλιεργείτε με αυτό τον τρόπο τον φόβο και την ανασφάλεια στο παιδί σας. Αντιθέτως, καθησυχάστε το παιδί σας, με απλές και σύντομες προτάσεις με ήρεμο τόνο, όπως π.χ. «Ηρέμησε.» ή «Όλα είναι καλά, κοιμήσου τώρα» και στη συνέχεια, βάλτε το πάλι σε θέση ύπνου και απομακρυνθείτε